Filemon

Toen Filemon in 1996 al 10 jaar werkzaam was bij Pannekoekenhuis de Pannekoek en dat met de komst van het nieuwe Groene boekje Pannenkoekenhuis de Pannenkoek werd besloot Filemon de tussen-n regel ook toe te passen op zijn eigen naam. Op het feit dat hij daarbij de niet volledig heldere regels verkeerd interpreteerde heeft niemand hem ooit gewezen.

Filenmon had het naar zijn zin en zat met zijn redelijk goed betaalde baan als chefkok onder de pannen. Dat duurde echter niet lang want na 2 jaar ging Pannenkoekhuis de Pannenkoek failliet. Filenmon heeft nog snel beslag op de inboedel weten te leggen.


Sandra

Sandra was al sinds haar geboorte helderziend en kon al op jonge leeftijd met haar oma communiceren. Het feit dat haar oma nog niet was overleden deed daar niks aan af. Vroeg Sandra je te focussen op een overleden familielid dan wist ze binnen 26 pogingen feilloos de eerste letter van de voornaam kenbaar te maken.

Toen Sandra op middelbare leeftijd van haar gave haar werk wilde maken ging ze op zoek naar een pakkende naam. Gezien ze door een erfelijke afwijking een groot deel van haar gezichtsvermogen kwijt was geraakt dacht ze aan: Sandra, de slechtziende helderziende. Dit bleek commercieel gezien echter niet de beste naam. Op een dag werd haar de naam Medium Sandra ingegeven maar omdat ze dacht dat het woord medium ook als kwaliteitsaanduiding kon worden geinterpreteerd hield ze het gewoon bij Sandra. Maar deze naam was te normaal, ze was juist paranormaal en vandaar werd het uiteindelijk Para Sandra.

Gezien haar gezichtsvermogen nog verder afnam ging Sandra op zoek naar een blindengeleidehond maar omdat ze het kaartje niet goed had kunnen lezen kwam ze thuis met een geleidelijk blinde hond. Zo zie je maar weer, paranormaliteit is ook niet alles.


De rijdende evangelist.

Houd je eigenlijk van muziek vroeg de instructeur toen ik de gordel vastklikte. Nee, zei ik toen ik net op tijd een CD getiteld Zingen van zijn trouw in het portiervakje zag liggen. Ik besloot open spel te spelen en vertelde de man dat ik weliswaar christelijk opgevoed ben maar tegenwoordig zeker niet meer in de kerk te vinden ben. Die fietser heeft voorrang, reageerde hij.

We reden met een wat te hoog toerental de straten door. Maar de nood was plotseling hoog en ik vroeg de instructeur of ik bij een benzinestation wellicht wat water kwijt zou kunnen. Hier, de tweede links antwoordde hij zonder op mijn verzoek in te gaan. Zet hem maar achter die rode auto. We stapten uit bij, wat qua blijkelijk het huis was van de instructeur. Ik mocht het toilet opzoeken, wederom de tweede links. Ik draaide de deur op slot, klikte de lamp aan en zag Jezus hangend aan het kruis, het hoofd met doornenkroon licht voorover gebogen maar de ogen nog geopend. Starend naar mijn kruis, dat op zijn beurt met zijn eigen verlossing bezig was. Ik waste vervolgens mijn handen, spoelde het toilet door, wenste Jezus nog een prettige dag en stapte weer de auto in.

We vervolgenden onze weg. Het maakt niet uit, vervolgde de instructeur zijn betoog, op het kruispunt rechtsaf, als je God maar niet volledig uitsluit. De kerk is slechts een van zijn vele instrumenten. En ik leer autorijden in 1 ervan? vroeg ik de instructeur. Hij verhief zijn stem en zei; Je moet het zo zien, toen Mozes op een dag de brandende braamstruik zag, toen hij zijn schoenen uitdeed opdat hij stond op heilige grond. Toen Mozes vervolgens God vertelde over zijn angst het volk te leiden weet je wat God toen zei ?
Bij de stoplichten linksaf.



Prijs de Heer.

Ik woon in het soort dorp waar men nog twee keer per zondag naar de kerk toe gaat. Vandaag was het er stil. Er was een predikant uit een andere gemeente aangetrokken en 'wij' hebben het hier niet zo op vreemden.

Onze thuis-predikant, Johannes de Heer, was al een tijdje ziek en had een geduchte tegenstander aan uit-predikant Rein van Geest. Vooralsnog stond het 1-0 want de kerk was vrij leeg deze zondag. Het is de laatste tijden dan ook wel bar gesteld met onze kerk, er is zelfs een secularisatie-commissie en volgens mij zitten ze daar ook alleen maar wat te vloeken. Dan is er ook nog het probleem van de ouderen. Zij willen wel graag naar het huis des Heren maar ze zijn zo slecht ter been dat het simpelweg niet gaat. Ook onze gemeente heeft natuurlijk wel een kerktelefoon maar daar moet je ook snel bij zijn of hij is al weer in gesprek. En de jeugd... de jeugd komt tegenwoordig ook al niet meer in de kerk, deze is qua blijkelijk niet hip genoeg. De komst van de synthesizer heeft de kerk ook al aan zich voorbij laten schieten, dus het zal er eerst ook wel niet hipper op worden. Bovendien hebben de kerken die dan wel een synthesizer hebben het apparaat standaard ingesteld op programma-nummer 24, waar in het Engels 'Church Organ' bij staat. Dus de kerk zit vandaag de dag vol met mensen die oh zo vatbaar zijn voor een mid-life-crisis, ook dit is niet echt positief voor het beeld van de kerk ten opzichte van de jeugd. Laten we nu dan ook eerlijk zijn, de gezelligheid drupt er nou niet echt vanaf. Het bakje leut dat voor de dienst wordt geserveerd is altijd aan de lauwe kant en heeft bovendien een hoog oplosbaarheids-gehalte, er wordt dan ook wel thee geschonken maar daar drijft dan weer van dat theeketel-roos in. En neem nu zo'n dienst zelf, een beetje preek verkondigt de moraal van eerdaags, nou ik geloof het allemaal wel.

Zodra ik mijn ogen weer open zie ik dat de kerkenraad net binnenkomt. De rij wordt gesloten door van Geest. Dan struikelt hij over zijn toga, 2-0. Laten we hopen dat de Heer snel weer beter wordt.


Wiebe

Er was eigenlijk maar 1 woord dat Wiebe naadloos typeerde. Vreemd. Wiebe was niet de laatste die dit in de smiezen had en in een poging zichzelf te ontvreemden ontplooide hij tal van burgerlijke activiteiten. Toen Wiebe de smaak te pakken kreeg begon hij gelijk maar alles wat los en vast om zich heen te ontvreemden.

Al snel liep Wiebe tegen de lamp. In het huis van bewaring dacht Wiebe nog recht te hebben op 1 laatste telefoontje waarna hij ongezien het mobieltje uit de kontzak van de dienstdoende cipier griste.

Gezien de ernst van de zaak en het ten lasten gelegde werd er snelrecht toegepast. Iets wat Wiebe niet slecht uitkwam want zijn handen begonnen alweer te jeuken. Tijdens de rechtszaak was Wiebe zijn stem kwijt, hierdoor deed hij min of meer gedwongen door de situatie beroep op zijn zwijgrecht. De rechter had, net als Wiebe, jarenlang in Friesland gewoond, dit was ook goed te horen in zijn uitspraak.

Wiebe werd veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 4 weken waarvan 2 weken voorwaardelijk. Toen de Nederlandse rechtstaat echter niet aan Wiebes voorwaarden bleek te kunnen voldoen heeft Wiebe uiteindelijk maar drie dagen gezeten waarvan 20 uur liggend, 34 uur staand en 18 uur daadwerkelijk zittend.

Na 3 dagen was Wiebe weer een vrij man maar de typering rond zijn persoon bleef een beetje hangen, eigenlijk niet zo vreemd.


De Friese Heino

Rustig, voor zijn doen, komt hij de buurtsuper binnen. Didi, die druk is met de verbouwing van de winkel kan hem vandaag missen als een boer met kiespijn en laat dat nou net hetgeen zijn wat Heino vandaag dwars zit.

De eerste keer dat ik hem ontmoette werkte ik nog maar zon 3 uur als zuivelbeheerder bij Poiesz Supermarkt in het Friese Koatstertille. Hij kwam al zingend in zijn rolstoel op me af en zei: Jij bent nieuw hier of niet, ik ben Willem. In de omstreken een niet onbekende volkszanger, ze noemen me wel de Friese Heino.

Wie is Heino vroeg ik en mag ik je ook de Friese Koos Alberts noemen, hij is immers ook volkszanger en zit bovendien in een rolstoel. Dat mocht niet.

Een maand later was de opening van de nieuwe winkel, de eerste honderd klanten kregen een gratis boodschappen pakket mee naar huis en dus stond er al een aardige rij voor de deur met Heino als koploper.

Wat ist Willem, kom je zingen maar alweer was Heino rustig, hij was bij de tandarts geweest en de pijn in zijn bek was verholpen maar vandaag was hij zijn stem kwijt. Geeft niks Heino, geeft niks en ik zie hoe Didi het angstzweet van zijn voorhoofd veegt.

Jaren later hoorde ik dat Willem acuut in het ziekenhuis was opgenomen. Een rare plek om opnames te maken dacht ik nog bij mezelf. Ook al kon ik me bij de akoestiek wel iets voorstellen.


Hendrik

Daar waar ik op de middelbare school al voorzichtig begon te fantaseren over een brommer kwam Hendrik al met de trekker naar school.

Hendrik was betrekkelijk lelijk maar de combinatie van zijn kop, de klompen en de trekker trok toch de aandacht van de vrouwtjes.

Die avond hadden we een klassenfeest in de Ringo. De Ringo had redelijk laat in de 20e eeuw een metaal detectie poort aangeschaft in een poging het aantal uitgaansmessen in de discotheek te reduceren.

Hendrik drong zoals altijd voor en sprong net voor mijn neus door de detectiepoort. Het ding begon te piepen en rode lampjes knipperden aan en uit.

Ik doch mien klompen net uut, brulde Hendrik er van uitgaande dat zijn klompen de metaaldetector in de war hadden gebracht.

Rustig maar, zei de uitsmijter, eerst maar eens de zakken leeg, maar niks bleek te helpen. De rij voor de ingang werd onrustig met mij als aanvoerder.

Het is zijn beugel riep ik, en er werd een soort mobiel detectieapparaat bij gehaald. Het ding begon, hoewel minder enthousiast dan zijn grote broer te piepen in de nabijheid van Hendrik zijn bek.

Wolst ek yn bierke ha ? vroeg Hendrik mij later,
Prima jongen